تنهایی. خشم. غارتگر.

دیدم که خوابم نمیبرد. گفتم بیایم بنویسم. دیشب هم قصدش را داشتم اما نیامدم. درباره ی چه میخواستم بنویسم؟ خیلی چیز ها. مثلا این که خیلی تنها شده ام. چیزی جوابم را میدهد که خودت خواستی. میگویم کجا؟ همه رهایم کردند. میگوید میم را خودت راندی. میگویم خوب میدانی که باید. میگویم دیگران چه؟ همشان خیال میکنند که دارند لطف میکنند. شاید هم خیال میکنند لطف کرده اند تا خیال خودشان را راحت کنند. هر چه هست خود خواسته یا اجباری، تنها مانده ام. خیلی تنها. چیزی جواب میدهد که میتوانستی از آن استفاده کنی. متوانستی بهتر بشوی. اما نشدی و بیشتر توی لجن های ذهنی غرق شدی. میگویم روی چه حسابی این حرف ها را میزنی؟ مگر قرار نبود درس بخوانم؟ نخواندم؟ مگر قرار نبود آرام باشم و اجتناب کنم از هیاهوهای توخالی کنکور؟ نبودم؟ نکردم؟ آن چیز قانع نشده. عاقل اندر سفیه نگاهم میکند. میگویم سیر دلت زل بزن. به درک. غذاب وجدان میگیرم. چیز میگوید خجالت بکش! من توم! یادم می آید که او غارتگر است. ریش آبی است. میگویم برو بمیر بدبخت قاتل. میرود. اما نمیرود که بمیرد.

داشتم وبلاگ میخواندم که سرم خراب شد. یکهو دیدم خودکم بینی ام زده بالا. داشتم به دلخوری هایم نگا میکردم و آن چیز لعنتی هم آن جا بود که بگوید آن قدری لیاقت ندارم که دلخور شوم. این بار من زل زدم به او. دلم نمیخواست اسیرش باشم. او حق نداشت. بعد تر به این فکر خواهم کرد که کدامشان را میبخشم و کدام را دیگر توی زندگی ام راه نمیدهم. اما آن چیز را همین حالا باید خفه میکردم. به خودم یاد آوری کردم که پروزه ام را دارم تمام میکنم و خوب هم این کار را میکنم. بعدش هم آن چیزی را میخوانم که دوست دارم نه آن چیزی که بقیه میگویند و چشم های کورشان فقط پول را میبیند و اسم گنده ی خانوم دکتر را. به درک. همشان بروند به درک. بعد دیدم که خشمگینم. از زمین و زمان و از خودم. از سرگردانی و سردرگمی ام بیشتر از همه. یک چیز مهمی توی من گم شده است.