بعد از مدت های بسیار

امشب نمیدانم چه شد که به سرم زد بیایم این جا. به گمانم دو سالی از آخرین باری که جا نوشته ام میگذرد. دیگر کسی وبلاگ نمی‌نویسد، لااقل نه مثل آن قبل ها. 

آمدم این جا و مطالب خود قدیمی ام را خواندم. راستش فکر کنم این ها تنها بازماندگان آن دوران پر نوشتارند. دورانی که هر روز و هر روز می‌نوشتم. گاهی روزی چند بار. اما حالا، شاید بیشتر از یک ماه است که دست به نوشتن نبرده ام. 

آدم از خودش تعجب میکند. از تغییراتی که در دوسال رخ می‌دهد و از جهاتی بسیار زیاد و از جهاتی دیگر بسیار کم است. قسمت دوم برایم عجیب تر است. راستش خیال میکردم بیشتر از این ها عوض شده باشم اما نه. هنوز همان ناامنی ها را دارم، هنوز به همان ترتیب و توالی گذشته فکر میکنم و هنوز از خواندن مطالب خودم متعجب میشوم. 

این جا بسیار شبیه اتاق های متروکه است. نه از آن دست متروکه های وهم انگیز و ترسناک. یک متروکه ی بی آزار است. یک خلوتگاه. بله یک خلوتگاه ولی نه از آن دست خلوتگاه های جادویی، نه اتاق زیر شیروانی، نه درون تنه ی یک درخت پیر. بیشتر شبیه جایی است، یک جای ساده که در عین در گذر بودن ، از بس معمولی است کسی به آن توجهی نمیکند و درست به همین دلیل است که خلوتگاه است و میشود مدتی را در آن جا آسود. 

نمیدانم بار دیگر دوباره کی قرار است برگردم و بنویسم، نمیدانم قرار است چقدر متعجب شوم. اما خوشحالم از دنبال کردن فکر کوچکی که به سراغم آمد. دیگر میروم. تا بعد.